seyfikalem

Hayatımızın farklı dönemlerinde geriye doğru gitme şansımız olsaydı nereye giderdik acaba? Kimileri bir saat önceye, bir başkası bir gün önceye, diğeri bir hafta evvele, kimi de bir ay ya da bir yıl önceye gitmeyi isteyebilir. Geçmişten dert yansak da bugün çoğumuz geçmişi arar durumdayız. Yarın Kurban Bayramı. Aynı durum bayramlar için de geçerli. Çoğumuz: “Ah nerede o eski bayramlar” mottosunu diline pelesenk edecektir yarın muhtemelen. Hayatın gerçekleri karşısında hayal içerikli yazılar yazmak çözüm mü? Bugünlerde eskiden olduğundan daha fazla çocukluğuma özlem duyuyorum. Yeni tecrübeler çocukluğuma olan özlemimi artırdıkça artırıyor. Vazgeçecek gibi oluyorum kimi zaman. “Bu iş de tam olmayıversin” diyorum. Sonra “Seyfi” diyorum kendi kendime, “Sen hayatında hiç pes etmedin ki! Şimdi ilk kez pes mi edeceksin?”. Bu soruyu sorunca kendime, bir şeyler değişiveriyor, vazgeçmekten vazgeçiyorum bu sefer. Mücadele etmek, sonuç almaktan kıymetli benim literatürümde. Sonuçsuz kalacak işler

Şimdiye dek, tecrübelerim arasında en kayda değer olanlardan biri de ev alma tecrübem. Ev almak bana, hayatın eve sığmadığını defalarca kanıtladı. Hayat eve sığsaydı, alınan evde bir vidası olan onlarca kişiyle muhatap olmaz, onların işlerini nasıl da baştan savma yaptıklarına şahit olmazdım. Demek ki hayat eve sığmıyormuş! Aksine o evin dışına da taşıyormuş! Normal şartlarda aldığınız eve anahtarınızı alır, aboneliklerinizi yapar ve girersiniz. Ne yazık ki ev almanın mutluluğunun ciddi bir strese dönüşmesine şahit olarak bu yazıyı kaleme alıyorum.  Şimdi, belki sizin hiç tecrübe etmeyeceğiniz ama tecrübe etme ihtimaliniz her zaman mevcut olan birtakım hususlardan söz edeceğim. Yarın bir gün ev alacak olanlar!  Şu anda ev almak üzere olup tapu işlemlerine gidenler! Bir dakika! Acele etmeyin! Düşünün! Duygularınızı, heveslerinizi, hayallerinizi bir tarafa bırakın ve aklınızla hareket edip düşünün! Ev alma serüvenimi uzun uzadıya anlatmayacağım. Fakat başıma gelen absürt d

  Farkındalık, ebeveynliğin önemli bir kısmını oluşturur. Kendinizi bilmek, anlamak ve kabul etmek gelişen anneler olmanın anahtarıdır. Eğer içedönüklük için bir standart belirlenebilecek olsaydı onu “aşırı içedönük olmak” olarak belirlemek yerinde olurdu. “İçedönükler iki dünyada birden yaşar. Biz insanların dünyalarını ziyaret ederiz ama yalnızlık ve iç dünyamız her daim bizim evimiz olmaya devam edecektir.” İçedönük bir anne olmanın zorluğu, o ilk yıllarda çok nadir görülen bir yalnızlıkta ve insanların dünyasında çok fazla yaşamayışınızdan kaynaklanabilir. Başka bir ifadeyle, etrafınızdaki şeylerin çok fazla farkında olma zorunluluğu ve çocuğunuzla neredeyse her zaman meşgul oluş mecburiyetiniz sizin, iç dünyanıza gereken zamanı ayırıp kendinizi yansıtmanıza ve tazelenmenize izin vermeyebilir. Bu durum, aynı zamanda sizi vazgeçmiş, kopmuş ve boğulmuş hissettirebilir. Ne yazık ki, içedönük anneler için durum genellikle çok suçlu hissetmekle sonuçlanır.  Yalnız olmayı arzulama ve boğ

    Söz dinlemeyen çocukla nasıl başa çıkılır?   Çocuklara sürekli olarak “Oğlum/kızım dur, çocuğum yapma, evlâdım yeter! dersiniz fakat çocuklar bir şekilde durmaz ve sizin istemediğiniz o şeyi yapmaya devam eder. Siz onlara topla şurayı! dersiniz, onlar da sözünüzü dinler ve öyle bir toplar ki orayı eskisinden de berbat hale getirirler (!).   Sanki onların bu durumu, size bir meydan okuma gibidir. Bu yüzden ebeveynler sıklıkla böyle durumları çocuklarının davranışlarını cezalandırma zamanı olarak algılar. Yine de burada olan biten şey, çocuğun meydan okuması veya söz dinlemeyişinden çok, onun gelişimiyle ilgilidir. Şayet çocuğun beyninin nasıl geliştiğinin farkında olursanız, bu tür durumlarda hem çocuğunuzun gelişmekte olan karakterini hem de davranışlarını daha iyi hale getirmesine yardımcı olabilirsiniz.   Çocuğun prefrontal korteksi (beynin alın lobunun ön kısmı) çok ciddi bir şekilde gelişimini sürdürür. Prefrontal korteks eleştirel düşünmeden, problem çözmeden, dürtülerin kont

Her yıl ABD, Haziranın Üçüncü Pazarını “Babalar Günü” olarak kutluyor. Tabi ben hemen başta konunun menşeine dair cehaletimi izhar etmeliyim. Bir haberi okuyunca, bizim de ABD’yi takip ederek Hazira’nın üçüncü Pazarı’nda mezkûr günü kutladığımızı gördüm. Bu habere göre, İrlanda, Meksika, İngiltere, Kanada, Hindistan gibi ülkeler de mezkûr günü “Babalar Günü” olarak kutluyor. Fakat, Avustralya gibi bazı ülkeler de farklı bir günü “Babalar Günü” olarak kutlamayı tercih ediyor. Avustralya bu gün için, Eylül’ün ilk Pazarını tercih ediyor. Norveç, İsveç ve Finlandiya gibi ülkeler de Kasım’ın İkinci Pazarında kutluyor aynı günü. İtalya, İspanya, Portekiz gibi katı Roma-Katolik geleneğine bağlı olanlardan bazıları ise 19 Mart’ta kutluyor bugünü. 19 Mart’ta kutlama, onların inancına göre, İsa’nın annesi Meryem’in kocası Saint Joseph onuruna verilen ziyafetin bugüne tekabül etmesine dayanıyor. Çin de ise Babalar günü 8 Ağustos’ta kutlanıyor. Çünkü Çince’de, 8 kelimesi onlardaki baba kelimesinin

Akademik yazıma ilişkin tecrübelerimi aktarmaya başladığım, bu, ilk yazı. Fakat tecrübelerim henüz olgunlaşmış değil. Bunu bir tarafa koyalım. Gelelim akademik yazının tarihine ya da ilmin nasıl kitapları doldurup taştığına. Durun, durun! Ya da ilmin kütüphanelere sığmayan genişliğine bir göz atalım. İlmin (bence o akademik yazının ta kendisidir) tarihiyle ilgili, tamamen farazi bir söylemle, hiçbir kaynağa atıf yapmaksızın ve atıf yapacak bir kitap da okumaksızın düşünce dünyamdaki bir bulgudan söz edeceğim:   14 gün oldu. Doktora tezimi yazmaya fiilen başladım. Tez yazımına başlarken de Amerika’ya gitmemde çok da etkili olan bir yöntemi tekrar hayata geçirdim: Sabah 5’te kalk ve evi terk et. Amerika serüvenine götüren çalışmalarım, kış aylarına denk geldiği için bazen gece 4 civarında da  evi terk ederdim. Her yer zifiri karanlıkken yola çıkardım. Böylece kargaların kahvaltısından önce işimin başında olurdum. Gece karanlığı ve sessizlik önümdeki işe odaklanmamda o kadar yardımcı olur

             Annem, babam ve babaanneme ithafen... Zihnimin tozlu raflarında en eski Ramazan Bayramımı aradım, bu bayram. Sahi ne zamandı ilk idrak ettiğim Ramazan Bayramı? Hafızamı epey zorladım ama nedense bir şeyler çağrışmadı. Bundan dolayı, şu yaşa gelene dek neden günlük tutmadım diye büyük bir vicdan azabı çektim.  Buyurun elde kalanlara bir bakalım: Sanırım altı yaşındayım. Eski, kerpiç evimizin salonunda, babaannemin odasına açılan kapının eşiğinde oturmuş, evde olan bitenleri izliyorum.  Nasıl bir şey ola ki bu bayram? Evde bir telaş: Yarın bayrammış. Annem, babaannem ve ablalarım evde bir koşuşturmaca içinde. En küçük ablam annemin yeleğinin pöçüğünden tutmuş, annem nereye gitse, peşinde. Annemse, işinin yoğunluğundan burnundan solusa da ona kızmıyor.  Bir yandan temizlik yapılıyor, diğer yandan sarmalar sarılıyor, yemekler hazırlanıyor. Şekerle tanışıklığımız daha eskilere dayansa da çocukluğumda şekerin annemin ellerinde sanatsal bir veçhe kazanmasına şahitliğ

Hangi klima ve Nasıl montaj? Evet uzun bir aradan sonra yeni bir tecrübe yazısıyla sizlerleyim. Son birkaç gündür ev saunaya dönüşmüş vaziyette. Malum pandemi yüzünden evden de çıkamıyoruz. Virüsle mücadelenin en önemli silahı evde kalmak olunca, bu sıcaklarda size tek seçenek kalıyor: Klima. Siz de benim gibi klima almaya karar verdiyseniz, önünüzde iki araştırma yöntemi var. Birincisi eşe dosta akrabaya sorup onların tecrübesine dayanmak. İkincisi de internette uzun süre araştırmalar yaparak klimaları birbiriyle kıyaslayıp bir neticeye varmak. Birinci yöntem tümdengelim ikincisi de tümevarım oluyor. Bu ikincisi çok zahmetli ve kuşatılması mümkün olmayan bir durum. Çünkü piyasada çok sayıda ve çeşitte klima var. Tikelden tümele varmak bilimin başına bela olmuştur ama sonuç genelde hep doğrudur. Güneş bugün doğdu diye yarın da doğacak diye bir garanti yok ama bir gerçek var: Eğer güneş yarın doğarsa eminim İzmir daha sıcak olacak. O nedenle ben klima almak için izleyeceğiniz adımları h

Tüm yazıların bir kader olduğu kanaatindeyim. Bu yazıyı yazmanın kader olması gibi. Yazı kaderdir, evet. Eğrek’ten başladım tanımaya küçücük dünyayı, ardından okulun önündeki musalla taşıyla tanıştım.  Okulun bahçesine girdim ve o bahçede “çocukluk arkadaşı” diye kaderimde yazılı olan Emrah’ı tanıdım. Şimdi yazacaklarım da iki çocuğun kardeş(siz)liğinin yazısıdır, yani kaderidir: Bahar gelip mahallede çiçek kokuları birbirine karıştığında arı vızıltıları başlar, yağmur sonrası toprak kokularıyla kuş sesleri birbirine karışır, akşam serininde otlanmaktan dönen hayvanların çanları duyulurdu, mahallenin ortasından geçen yokuşta. Bizim kardeşliğimiz o yokuşun sonunda başlamıştı Emrah’la. İlk kez o yokuşta kavga etmiş ve ilk kez o yokuşta barışmıştık. Şimdi hatırlıyorum da o çocukluk günlerimizi: yemyeşil bahçelerde papatyalar arasında koşup oyunlar oynardık, bahçedeki bahar kokusunu ciğerlerimize çeker, birbirimize şakalar yapar, çimenlere yatar yuvarlarnırdık. Elbiselerimizde çi