Yazmanın zor olduğunu söyleyenlerimiz var. Bugün okuduğum bir pasaj ise yazmanın değil yazmaya başlayıp onu sürdürmenin zor olduğunu söylüyordu. Hiç şüphesiz, bu, çok isabetli bir iddia. Bu paragrafı burada bir müddet yalnız bırakıp yeni bir tanesine geçeceğim. Siz de takdir edersiniz ki en büyük aşklar kavgayla başlasa da yeni paragraflar yeni bir düşünceyle başlar.
Bir kaç gün evvel uzunca bir sohbetin ardından dostlarımdan biri Amerikadaki tecrübelerimi paylaşmamı istemişti. Buradan hareketle yazmaya verdiğim uzun araya bir son vereyim istedim. Amerika'ya gelirken en temel hedeflerimden biri, akademik olarak yazmayı öğrenmekti. Akademik yazım denilen, Türkiye'de icrasına pek az rastladığım bu zahmetli işin usulünü öğrenmek derdindeydim. Ama gelin görün ki, buraya gelince sudan çıkmış balığa dönüyor insan. Çünkü Türkiye'nin yabancı dillerle imtihanı hepimizi derinden etkilemiş. On aydır İngilizce öğrensem de on yıldır burada eğitim gören bir arkadaşımın: "Ne yapsan Türkçedeki gibi rahat olamıyorsun" demesini çok iyi anlıyorum. İlk altı ay Columbia'da katıldığım derslerde hiçbir şey anlamadan ve konuşmadan saatlerce dinlediğim zamanlar... Columbia'da dersler bitince NYU'da her gün yapılan halka derslerine katılışım... Orada da insanlarla tanışıp "Nerelisin, ne iş yapıyorsun?" sorularının ardından derste konuşulan konuyla ilgili görüş belirtmeye gelince, tıkanıp kalmalarım... Bu ders ortamlarında tanıştığım bir çok arkadaşla dersten sonra yaptığımız çay-kahve sohbetlerinde, kendi uzmanlık alanımla ilgili konuşmam istenildiğinde, yine, iki lafı bir araya getiremeyişlerim... Bu durumlar öylesine canımı sıkıyordu ki, onların yanından ayrılınca kulaklıklarımı kulağımdan hiç çıkarmıyor, uyurken radyoyu kapatmıyor, gördüğüm her şeyin İngilizce manasını düşünüyordum. Neredeyse on aydır böyle yapmadan geçirdiğim bir tek gün yok gibiydi. Türk arkadaşlarla sohbet ettikten sonra kendimi günah işlemiş gibi hissedip koşarak İngilizce bir şeyler okumaya, dinlemeye gidiyordum. Bazen "Neden burada doğmamışız ya da daha önce buraya gelmemişiz?" diye kendimi suçlarken, "Acaba bu suçlamayı İngilizcede nasıl yaparım?" sorusunu kendime sorduğum bile oluyordu. Şimdi bu satırları okuyan herkes bir Amerikalı gibi İngilizce konuşmaya başladım dememi bekliyor gibi hissediyorum. Evet, İngilizce konuşabiliyor, okuyabiliyor, dinleyebiliyor ve yazabiliyorum. Nasıl içiniz rahat mı, bunu söylettiniz bana? :) İşin şakası bir yana, bu iş o kadar kolay değil. İngilizce'yi hangi alanda ne için kullandığınız önemli. Bugün kendi anadilimizde bile peş peşe üç cümle kuramayacağımız konular var. Tıp, siyaset ve din hariç tabi. :) Mesele dil bilmekle ilgili olduğu kadar konuları ve terimleri de bilmekle ilgili. Bununla birlikte ana dilinizdeki tecrübeniz bir ömrü kapsarken İngilizcedeki tecrübeniz henüz on aylık. Yani siz on aylık bir bebeğin 34 yasında bir adamla söz düellosuna girmesini mümkün görebiliyor musunuz? Ya da okuduğunuz bu yazıyı on aylık bir bebeğin yazdığını ispatlarsanız, ben de bu yazı işini bırakmaya söz verebilirim. (Belki de 100 yıl sonra bebekler benim gibi yazabilirler. O zaman ben de yazmayı bırakmış olurum zaten. Bu da gelecekteki yazar-bebek arkadaşlara:) öngörülü bir adam olduğum izlenimi versin diye buraya düştüğüm bir nottur.)
Öte yandan, yeni ama pek de alakasız olmayan bir konuyla bu paragrafa giriş yapacağım. İngilizce konuşamayınca veya telaffuz ederken bir hata yapınca bizim insanımız birbiriyle alay ediyor. Bu hepimizin şahit olduğu bir gerçeklik. Hatta ben de Fatih Hoca'nın bir maçın ardından İngilizce verdiği demeci dinleyip dalga geçiyordum bir zamanlar (Allah affetsin). Sonradan bu hatama tövbeler ettim. Neden mi? Amerikalı bir arkadaşıma, konusu açılınca izlettiğim Fatih hocanın videosunun ardından güldüm, arkadaşım bana : "Gayet güzel klasik Türk aksanıyla konuşuyor deyip neden güldüğümü sordu. Bunun üzerine, "Bak! "Tabela" dedi, bu İngilizce bir kelime değil" dediğimde bunu normal karşıladı. Bu diyalogtan sonra kendimden, kendimizi bu kadar aşağıladığımız için utandım. Aynı zamanda, kendimin bile doğru düzgün konuşamadığı bir dili, babayiğitçe cesaret edip hata yapmaktan çekinmeksizin konuşan bir adamı alay konusu yapmaya çalıştığım için de bin pişman oldum. İşte, bizim dil bilmeyişimizin kökeninde bu hastalıklar ve kompleksler var: Kendimize güvenmemek, hata yaparım diye korkmak. Başarısızlıklarımızın temelinde de -özellikle de Türkler tarafından- alay edilme korkusu var bunu da vurgulamalıyım. Yoksa elin Amerikalısı umursamıyor bile.
Yukarıda yalnız bıraktığım bir paragraf vardı, yazmakla ilgili. O paragrafı iyi anlamaktan yanayım. "Yazmak değil zor olan yazmaya başlamak". Yazmaya başlayanlarımız bilir. Bizim yazı geleneğimiz giriş, gelişme ve sonuçtan ibarettir. Girişlerimiz sert ve iddialı, gelişmelerimiz abartılarla dolu, sonuçlarımız ise tavsiyelerle. Özellikle de kendimizin yapmadığı şeyler hakkında öğütlerle. Yazmak için okumak, okumak için anlamak, anlamak için düşünmek, düşünmek için de insan olmak gerek. O halde, yazmak için insan olmak yeter. Akademik yazmayı öğrenme macerama gelince, o hala sürüyor. Bir paragrafı yedi saatte yazıyorum. Sonra da olmamış bu! diyen Amerikalı arkadaşıma sen İngilizce biliyor musun? :) diyerek esprimi yaptıktan sonra hatırlıyorum ki öğrenmek için sadece çabalamak gerek niye mi?
"...insan için çabasından başkası yoktur." da ondan.
Bir kaç gün evvel uzunca bir sohbetin ardından dostlarımdan biri Amerikadaki tecrübelerimi paylaşmamı istemişti. Buradan hareketle yazmaya verdiğim uzun araya bir son vereyim istedim. Amerika'ya gelirken en temel hedeflerimden biri, akademik olarak yazmayı öğrenmekti. Akademik yazım denilen, Türkiye'de icrasına pek az rastladığım bu zahmetli işin usulünü öğrenmek derdindeydim. Ama gelin görün ki, buraya gelince sudan çıkmış balığa dönüyor insan. Çünkü Türkiye'nin yabancı dillerle imtihanı hepimizi derinden etkilemiş. On aydır İngilizce öğrensem de on yıldır burada eğitim gören bir arkadaşımın: "Ne yapsan Türkçedeki gibi rahat olamıyorsun" demesini çok iyi anlıyorum. İlk altı ay Columbia'da katıldığım derslerde hiçbir şey anlamadan ve konuşmadan saatlerce dinlediğim zamanlar... Columbia'da dersler bitince NYU'da her gün yapılan halka derslerine katılışım... Orada da insanlarla tanışıp "Nerelisin, ne iş yapıyorsun?" sorularının ardından derste konuşulan konuyla ilgili görüş belirtmeye gelince, tıkanıp kalmalarım... Bu ders ortamlarında tanıştığım bir çok arkadaşla dersten sonra yaptığımız çay-kahve sohbetlerinde, kendi uzmanlık alanımla ilgili konuşmam istenildiğinde, yine, iki lafı bir araya getiremeyişlerim... Bu durumlar öylesine canımı sıkıyordu ki, onların yanından ayrılınca kulaklıklarımı kulağımdan hiç çıkarmıyor, uyurken radyoyu kapatmıyor, gördüğüm her şeyin İngilizce manasını düşünüyordum. Neredeyse on aydır böyle yapmadan geçirdiğim bir tek gün yok gibiydi. Türk arkadaşlarla sohbet ettikten sonra kendimi günah işlemiş gibi hissedip koşarak İngilizce bir şeyler okumaya, dinlemeye gidiyordum. Bazen "Neden burada doğmamışız ya da daha önce buraya gelmemişiz?" diye kendimi suçlarken, "Acaba bu suçlamayı İngilizcede nasıl yaparım?" sorusunu kendime sorduğum bile oluyordu. Şimdi bu satırları okuyan herkes bir Amerikalı gibi İngilizce konuşmaya başladım dememi bekliyor gibi hissediyorum. Evet, İngilizce konuşabiliyor, okuyabiliyor, dinleyebiliyor ve yazabiliyorum. Nasıl içiniz rahat mı, bunu söylettiniz bana? :) İşin şakası bir yana, bu iş o kadar kolay değil. İngilizce'yi hangi alanda ne için kullandığınız önemli. Bugün kendi anadilimizde bile peş peşe üç cümle kuramayacağımız konular var. Tıp, siyaset ve din hariç tabi. :) Mesele dil bilmekle ilgili olduğu kadar konuları ve terimleri de bilmekle ilgili. Bununla birlikte ana dilinizdeki tecrübeniz bir ömrü kapsarken İngilizcedeki tecrübeniz henüz on aylık. Yani siz on aylık bir bebeğin 34 yasında bir adamla söz düellosuna girmesini mümkün görebiliyor musunuz? Ya da okuduğunuz bu yazıyı on aylık bir bebeğin yazdığını ispatlarsanız, ben de bu yazı işini bırakmaya söz verebilirim. (Belki de 100 yıl sonra bebekler benim gibi yazabilirler. O zaman ben de yazmayı bırakmış olurum zaten. Bu da gelecekteki yazar-bebek arkadaşlara:) öngörülü bir adam olduğum izlenimi versin diye buraya düştüğüm bir nottur.)
Öte yandan, yeni ama pek de alakasız olmayan bir konuyla bu paragrafa giriş yapacağım. İngilizce konuşamayınca veya telaffuz ederken bir hata yapınca bizim insanımız birbiriyle alay ediyor. Bu hepimizin şahit olduğu bir gerçeklik. Hatta ben de Fatih Hoca'nın bir maçın ardından İngilizce verdiği demeci dinleyip dalga geçiyordum bir zamanlar (Allah affetsin). Sonradan bu hatama tövbeler ettim. Neden mi? Amerikalı bir arkadaşıma, konusu açılınca izlettiğim Fatih hocanın videosunun ardından güldüm, arkadaşım bana : "Gayet güzel klasik Türk aksanıyla konuşuyor deyip neden güldüğümü sordu. Bunun üzerine, "Bak! "Tabela" dedi, bu İngilizce bir kelime değil" dediğimde bunu normal karşıladı. Bu diyalogtan sonra kendimden, kendimizi bu kadar aşağıladığımız için utandım. Aynı zamanda, kendimin bile doğru düzgün konuşamadığı bir dili, babayiğitçe cesaret edip hata yapmaktan çekinmeksizin konuşan bir adamı alay konusu yapmaya çalıştığım için de bin pişman oldum. İşte, bizim dil bilmeyişimizin kökeninde bu hastalıklar ve kompleksler var: Kendimize güvenmemek, hata yaparım diye korkmak. Başarısızlıklarımızın temelinde de -özellikle de Türkler tarafından- alay edilme korkusu var bunu da vurgulamalıyım. Yoksa elin Amerikalısı umursamıyor bile.
Yukarıda yalnız bıraktığım bir paragraf vardı, yazmakla ilgili. O paragrafı iyi anlamaktan yanayım. "Yazmak değil zor olan yazmaya başlamak". Yazmaya başlayanlarımız bilir. Bizim yazı geleneğimiz giriş, gelişme ve sonuçtan ibarettir. Girişlerimiz sert ve iddialı, gelişmelerimiz abartılarla dolu, sonuçlarımız ise tavsiyelerle. Özellikle de kendimizin yapmadığı şeyler hakkında öğütlerle. Yazmak için okumak, okumak için anlamak, anlamak için düşünmek, düşünmek için de insan olmak gerek. O halde, yazmak için insan olmak yeter. Akademik yazmayı öğrenme macerama gelince, o hala sürüyor. Bir paragrafı yedi saatte yazıyorum. Sonra da olmamış bu! diyen Amerikalı arkadaşıma sen İngilizce biliyor musun? :) diyerek esprimi yaptıktan sonra hatırlıyorum ki öğrenmek için sadece çabalamak gerek niye mi?
"...insan için çabasından başkası yoktur." da ondan.
Yorumlar
Yorum Gönder