Eğrek II

Çocukluk yıllarım evimizle eğrek denilen çeşmenin bulunduğu sınırlarda geçti. Okula başlayana kadar, kendi başıma hiç o sınırları geçtiğimi hatırlamam. Okula giderken mahallenin aşağı cenahını hiç görmediğimi söylesem yanlış olmaz. O nedenle hatırladığım dünya küçücük ama içerisinde devasa anıları, özlem dolu yılları barındırıyor. 

Çocukluğumun küçük dünyasının en büyük ülkesi evimizin arka bahçesi. Bu bahçe sonradan nice engebesiyle karşılaştığım hayata göre daha az engebeli. Hayata ve yıllara karşı benden daha sağlam duran bir ceviz ağacı var bahçemizin baş tarafında. Okuma ve yazma öğrendiğim zamanlarda en büyük ablamla benim adımı gövdesine kazıdığım ceviz ağacı, isimlerimiz üstünde yaşlansa da hala sapasağlam duruyor. Hemen  birkaç adım ötedeki sarı kiraz, ceviz ağacı kadar dayanıklı olmasa da sırtını yeni evin çatısına doğru  dayamış yıllarla güreşiyor.  Az ileride, üstteki dallarını dört bir yana salmış dut ağacı öylece beni bekliyor sanki. Olgunlaşan dutlar dalından kopuverir yaz günlerinde. Olgunluklarına yakışmayan sabırsızlıklarıyla düşüverirler yere. Buluttan ayrılan yağmur taneleri gibidir onlar. Çocukluğumun alameti sayılan saç tellerimin başımı terk etmesi gibi terk ederler dallarını.  Bir farkla ki dutlar her yıl terk ettiği dala geri döner. Az yukarıda elma ağaçları, ihtiyar erik ağacıyla yıllardır süren komşuluğundan memnun. Küçük vişneler, bahçenin büyük ağaçlarının ellerinden tutmuş parka gitmek isteyen haylaz çocuklar gibi. Bu, şimdiki bahçenin çocukluğumdan kalan siyah beyaz portresinden bir demet iç sızısının meyve aromalı tarifi.

Çocukluğumun bahçesinde, ağaçların dalları uzanırdı toprak evimizin çorak bacasına. O çorak bacaya dair bir anıyı hafızamdan buraya yedeklemek istiyorum:

İlkokul ikinci sınıfa gittiğim sene... Evimizin yeşil ahşap kapısı, büyükçe bir salona açılıyordu. Girişte hemen sağda babaannemin odası. Onun yanında oturma odamız. Yine girişte, sol tarafta evin mutfağı. Sabah ailecek o koca salonda yuvarlak yer sofrasında annemle babamın etrafında toplanır kuş cıvıltılarıyla kahvaltı ederdik. O kahvaltıları o kadar severdim ki...O sofra bana lezzetli bir kahvaltıdan çok daha fazlasını ikram etmiş şimdi anlıyorum. Siyah önlüğüm ve bembeyaz yakalığımla sanki şimdi o sofrada oturur gibiyim:  Küçük ablamın saçlarını tarayan annem ve ablamın mızmızlanmaları, çantama ne kadar varsa doldurduğum ve taşımaya hiç üşenmediğim kitaplarımın kokusu, ablamlarla birlikte ciltlediğimiz defterlerimiz ve kokulu silgilerimiz, babannemin peyniri çok seven bir köşede kıvrılmış uyuklayan kedisi, annemin ısıttığı kuru ekmekler, toprağa gömülen küp peynirlerinin o ekmekle bir araya gelen lezzeti, kapının önünde asma yaprakları altında her sabah babamı bekleyen kırmızı tekneli motosikleti...

Bir sabah lezzet dolu o sofraya gitmek için uyanıp odanın kapısını araladığımda  her zaman alacakaranlık olan o salona güneş doğmuştu sanki. Çünkü salonun toprak ve ağaçtan oluşan tavanı yıllarca yediği yağmura daha fazla dayanamamış bizi uyandırmadan sessizce çöküvermiş. İyi hatırlıyorum yağmur başladığında koşarak bulduğum küçük büyük kapları tavandan damlayan sarımtrak yağmur damlalarının altına bırakırdım annemle. Ne var ki, evin bu denli eski olmasının bedeli bacasından salonun orta yerine düşen ağaç gövdeleri kadar ağır olmamıştı. Okuldan öğlen yemeği için geleceğim bir evimizin artık olmadığını düşünmüştüm o gün. Sonra öğlen eve geldiğimde babamların çatıyı yeniden yapmış olması içime su serpmişti. Neyse ki o gün çöken sadece evimizin bacasıydı. Ocağımız sapasağlam duruyordu ve tütüyordu. Şimdi duvarına 1996 yılının Ağustos ayını kazıdığım, çocukluk yıllarımın ikinci yarısını geçirdiğim evimizden çocukluk yıllarımı naklen kaleme alma niyetindeyim.

Unutmadan, eski ev tamamen yok olmadı. Eski evin mutfağı, eski evin sol yanı, olduğu gibi duruyor ve yaz aylarında eski günlerin serinliğini sunmakta eskisi kadar cömert. Bu mutfağın serinliği tıpkı, hatırladıkça gönlümü ferahlatan çocukluk günlerim gibi.