seyfikalem

Hayatımızın farklı dönemlerinde geriye doğru gitme şansımız olsaydı nereye giderdik acaba? Kimileri bir saat önceye, bir başkası bir gün önceye, diğeri bir hafta evvele, kimi de bir ay ya da bir yıl önceye gitmeyi isteyebilir. Geçmişten dert yansak da bugün çoğumuz geçmişi arar durumdayız. Yarın Kurban Bayramı. Aynı durum bayramlar için de geçerli. Çoğumuz: “Ah nerede o eski bayramlar” mottosunu diline pelesenk edecektir yarın muhtemelen. Hayatın gerçekleri karşısında hayal içerikli yazılar yazmak çözüm mü? Bugünlerde eskiden olduğundan daha fazla çocukluğuma özlem duyuyorum. Yeni tecrübeler çocukluğuma olan özlemimi artırdıkça artırıyor. Vazgeçecek gibi oluyorum kimi zaman. “Bu iş de tam olmayıversin” diyorum. Sonra “Seyfi” diyorum kendi kendime, “Sen hayatında hiç pes etmedin ki! Şimdi ilk kez pes mi edeceksin?”. Bu soruyu sorunca kendime, bir şeyler değişiveriyor, vazgeçmekten vazgeçiyorum bu sefer. Mücadele etmek, sonuç almaktan kıymetli benim literatürümde. Sonuçsuz kalacak işler

Şimdiye dek, tecrübelerim arasında en kayda değer olanlardan biri de ev alma tecrübem. Ev almak bana, hayatın eve sığmadığını defalarca kanıtladı. Hayat eve sığsaydı, alınan evde bir vidası olan onlarca kişiyle muhatap olmaz, onların işlerini nasıl da baştan savma yaptıklarına şahit olmazdım. Demek ki hayat eve sığmıyormuş! Aksine o evin dışına da taşıyormuş! Normal şartlarda aldığınız eve anahtarınızı alır, aboneliklerinizi yapar ve girersiniz. Ne yazık ki ev almanın mutluluğunun ciddi bir strese dönüşmesine şahit olarak bu yazıyı kaleme alıyorum.  Şimdi, belki sizin hiç tecrübe etmeyeceğiniz ama tecrübe etme ihtimaliniz her zaman mevcut olan birtakım hususlardan söz edeceğim. Yarın bir gün ev alacak olanlar!  Şu anda ev almak üzere olup tapu işlemlerine gidenler! Bir dakika! Acele etmeyin! Düşünün! Duygularınızı, heveslerinizi, hayallerinizi bir tarafa bırakın ve aklınızla hareket edip düşünün! Ev alma serüvenimi uzun uzadıya anlatmayacağım. Fakat başıma gelen absürt d

  Farkındalık, ebeveynliğin önemli bir kısmını oluşturur. Kendinizi bilmek, anlamak ve kabul etmek gelişen anneler olmanın anahtarıdır. Eğer içedönüklük için bir standart belirlenebilecek olsaydı onu “aşırı içedönük olmak” olarak belirlemek yerinde olurdu. “İçedönükler iki dünyada birden yaşar. Biz insanların dünyalarını ziyaret ederiz ama yalnızlık ve iç dünyamız her daim bizim evimiz olmaya devam edecektir.” İçedönük bir anne olmanın zorluğu, o ilk yıllarda çok nadir görülen bir yalnızlıkta ve insanların dünyasında çok fazla yaşamayışınızdan kaynaklanabilir. Başka bir ifadeyle, etrafınızdaki şeylerin çok fazla farkında olma zorunluluğu ve çocuğunuzla neredeyse her zaman meşgul oluş mecburiyetiniz sizin, iç dünyanıza gereken zamanı ayırıp kendinizi yansıtmanıza ve tazelenmenize izin vermeyebilir. Bu durum, aynı zamanda sizi vazgeçmiş, kopmuş ve boğulmuş hissettirebilir. Ne yazık ki, içedönük anneler için durum genellikle çok suçlu hissetmekle sonuçlanır.  Yalnız olmayı arzulama ve boğ