seyfikalem

Aksaray’dan çıkarken gerçekten de nereye süreceğimizi bilmeden çıkmıştık yola. Kervan yolda dizilir hesabı. Yakınımızdaki en iyi alternatif Konya’ydı. Yolda üniversite yıllarımdan dostlarımla iletişim sağladığımız gruba bir mesaj attım, aracımızın burnunu Konya’ya çevirdiğimizde. Şansa bakın ki gruptaki Konyalı dostum Sacid, işi gereği memleketinden ayrılmış olsa da o gün Konya’ya gelmiş. Sacid bizi beklediğini haber verdi ve biz de ona doğru yol almaya başladık. Nihayet Konya’ya ulaştık. Sacid’in yanına gitmeden önce, “Ne olursan ol yine gel!” diyen Mevlânâ’nın davetine icabet ettik. O meşhur yeşil küçük minarenin restorasyon faaliyetleri kapsamında etrafını kaplamışlardı. Biraz üzüldük ama “Konya’da gezilecek görülecek nice yer var.” diyerek Panoroma Müzesi’ne sürdük. Konya’nın tarihi eserlerini görmeden önce onların minyatürleriyle hasbihal etmiş olduk. Ardından bizi bekleyen dostum Sacid’in yanına vardık. Yaklaşık on yıl sonra bir dostu yeniden görmenin lezzetiyle Konya’nın seyir t

s Akşam oluyor Aksaray’dan içeri girdiğimizde. Aksaray’daki dostum Şuayip’le görüşmek için küçük bir iletişim trafiği yaşarken tarihin izleriyle göz göze geliyoruz. Nihayet hesapta olmayan bir buluşma ile neredeyse on yıllık bir ayrılık son buluyor. MEB’in Hizmet İçi Eğitim Merkezi’ndeki mekanımıza eşyalarımızı bıraktıktan sonra Ihlara Vadi’sinin oluşturduğu açlığı, Aksaray’ın Konya ile rekabetini simgeleyen çıtır ve ince etli ekmeğiyle def eyliyoruz. Çaylarımızı yudumlarken Anadolu akşamlarının serinliği buğulandırıyor elimizdeki bardağı. Eskilerden açılıyor söz; okul anılarımız ve muzipliklerimiz yeniden gülümsetiyor yüzümüzü.   Aksaray akşamlarından heybemize koyabileceğimiz bir manzaranın peşine düşüyoruz. Aksaray’ın tepeden görünümüne doğru sürerken arabamızı, trafikte karşılaştığımız araçların plakaları gurbetçilerin şehre yazın getirdiği canlanmayı yakinen müşahede etmemizi sağlıyor. Şehrin çok büyük çoğunluğunun yurt dışına göç etmiş olması nedeniyle ilginç bir şekilde gelişmes