seyfikalem

" ترجو النجاة ولا تسلك مسالكها              إن السفينة لا تجري على اليبس " Ebu'l-Atâhiye (ö. 210), dönemin Abbasi Halifesi Hârun er-Reşîd (ö. 193) kendisinden bir nasihat isteyince ona yukarıdaki beytini okumuştu. Bu, burada bir kalsın hele, biz devam edelim. Bakalım nereye varacak bu yazının sonu.  Tebdîl-i mekanda ferahlık vardır sözüne her zaman inanmışımdır. Tecrübe ettiğim kadarıyla, bir mekanda değişiklik yapmanın avantajları her zaman mevcut. Çünkü yaşadığınız mekan, havası, suyu, neşesi, hüznü, darlığı, genişliği, tüm fiziksel ve ruhsal bileşenleriyle zamanla sizi etkisi altına almıştır.  Bu bileşenler size ferahlık veriyorsa orada yaşamaya devam etmek isteyeceksiniz. Durum bunun tam aksiyse, yaşadığınız mekana saplanıp kalmış bedeninizin içinde, ruhunuz can çekişecektir. Bu nedenle değişiklik yapma fırsatınız varsa hiç beklemeyin, bir ferahlayın. Ama benim gibi şu zaviyeden bakarken bile iç çekeceksiniz emin olun: Ame

Çok olmuş kalem elden düşeli. Gurbet ellerde üşüdüğümden beri kalem tutamaz olmuşum. Soğuğu başka, sıcağını görmedim henüz bu diyarın. Elim değdikçe kaleme, sırma telleri sızlar yüreğimin şimdilerde. Can yakan bir hasretin gözlerime dizilen taneleri, buğulandırır yazdığım tüm bu satırları. Sevdiklerinden ve sevenlerinden uzak olmak, ta dünyanın bilmem neresinde olmak değilmiş, bizatihi anladım. Aksine mesafeler sevdiklerinin sana ne kadar yakın olduğunu damarlarında hissettiriyor. Tüm sevdiklerin tam yüreğinin üzerinde oturmuş duruyor aslında. Sadece duyularını yitirmiş hissediyorsun. Elini uzattığında dokunamamak, gözünü çevirdiğinde görememek, içine çektiğin nefeste kokularını duyamamak, sevdiklerini özlemek denilen şeyin tarifini veriyor sana. Bir şeyi hakkıyla bilmek tam da bu noktada gerçekleşiyor. Hakkını vererek özlemek bundan gayrısı değil. Mesafelerin senden aldığı tek şey, mesafeler yokken seni sevenler. Mesafeler onları alsın senden zaten. Mesafeler çünkü sana her za